เล่าสู่กันฟัง จากอิตาลีถึงเมืองไทย

สวัสดีปีใหม่ 2562 ท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านนะคะ ยอมรับว่าปล่อยให้บล็อกนี้ร้างมานานมากกกกก ด้วยข้ออ้างที่ว่า ยุ่งจนไม่มีเวลา แต่จริงๆแล้วถ้าต้องการจะหาเวลาจริงๆ ก็ย่อมจะมีแน่ๆ อาจจะด้วยอารมณ์นักเขียนที่จู่ๆ ก็พลุ่งพล่านด้วยล่ะมังคะ ก็เลยอยากจะเข้ามาอัพเดตบล็อกสักหน่อย หวังว่าจะยังพอมีคนเข้ามาอ่านอยู่บ้างนะคะ

พูดถึงหมู ดูแล้วก็เป็นสัตว์น่ารักๆ ตัวกลมๆ สีชมพูๆ และยังเป็นรูปแบบคลาสสิกของกระปุกออมสินอีกด้วย สำหรับคนอิตาเลียนแล้ว หมูมักถูกเปรียบเปรยกับคนสกปรก ไม่มีวินัย บ้านช่องที่ไม่เป็นระเบียบก็จะถูกเปรียบเทียบว่าเหมือนเล้าหมู แต่คนอิตาเลียนมีอาหารรสโอชะที่ทำมาจากเนื้อหมูอยู่หลากหลายชนิดเลยทีเดียว เช่นขาหมู ซึ่งเป็นอาหารที่จะทานกันในวันปีใหม่ตามประเพณี แฮมชนิดต่างๆ ซาลามี่ ไส้กรอกอิตาเลียน (salsiccia) ล้วนเป็นอาหารที่คนอิตาเลียนทานกันยามว่าง หรือในมื้อเร่งด่วน เพราะไม่ต้องปรุงไม่ต้องทำอะไรมาก จะว่าไปแล้วก็น่าสงสารน้องหมูอู๊ดๆ จังค่ะ

สำนวนไทยเรานั้น คำว่า “หมูๆ” บ่งบอกว่าเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ในภาษาอิตาเลียนนั้น ถ้าบอกว่า maiale maiale (ไม-ยา-เล่ ไม-ยา-เล่) ซึ่งแปลตรงๆว่า หมูๆ ก็จะไม่มีใครเข้าใจคุณ หรือไม่อีกทีอาจจะทำให้คิดไปว่าคุณไปด่าว่าเขาว่าสกปรกเหมือนหมู หรืออ้วนเหมือนหมูไปซะ คำว่าหมูสำหรับคนอิตาเลียนแล้วถือว่าเป็นคำดูถูกมากด้วยค่ะ เขาจะไม่คิดว่ามันน่ารัก เพราะฉะนั้น เลี่ยงการเปรียบเทียบกับหมูจะดีที่สุดนะคะ

ถ้าคุณอยากจะบอกว่า “มันง่ายแค่เนี้ย” คนอิตาเลียนเค้าจะใช้สำนวนว่า “ง่ายเหมือนดื่มน้ำหนึ่งแก้ว” (facile come bere un bicchier d’acqua) หรือจะเปรียบเทียบว่า “เหมือนเกมเด็กๆ” ง่ายจริงๆ เลย ยังกะเล่นเกมของเด็กๆ แหน่ะ! (gioco da ragazzi) แต่ละชนชาติก็ใช้การเปรียบเทียบต่างกันออกไป เช่นในภาษาอังกฤษ ก็จะว่าง่ายเหมือน a piece of cake ใช่ไหมคะ ภาษาไทยเราก็มีการเปรียบกับอาหารอยู่เหมือนกัน ตามสำนวนที่ว่า “ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก”

ตอนเริ่มโพสต์นี้ก็นึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรดี ไปๆ มาๆ เลยเอาเรื่องของหมูมาเล่าสู่กันฟังซะเลยค่ะ ก่อนจากกันไป ขออวยพรผู้อ่านทุกท่าน ให้ปีใหม่นี้เป็นปีที่มีแต่ความสุข มีกินมีใช้ ไม่ว่าสิ่งใด ก็ขอให้เป็นเรื่องง่ายๆ แบบหมูๆ เลยนะคะ

ผู้เขียนไม่ได้เข้ามาเล่าเรื่องอะไรมาเกือบปีแล้ว ใจจริงไม่ได้อยากปล่อยให้บล็อกนี้ต้องกลายเป็นบล็อกร้าง แต่เนื่องด้วยภารกิจในครอบครัว บวกกับงานเขียนอื่นๆที่ผู้เขียนรับทำอยู่ ทำเอาหาเวลาเข้ามาเขียนโพสต์ใหม่ๆไม่ได้เลย แต่วันนี้ ผู้เขียนต้องหาเวลาเข้ามาเขียนเล่าสู่กันฟังให้ได้สักที สิบเอ็ดวันแล้วที่เมืองไทยอยู่ในความเศร้าโศกอาลัยในการเสด็จสวรรคตของในหลวงที่รักยิ่งของปวงประชาชาวไทย ผู้เขียนเองก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรอื่นนอกจากคอยดูการถายทอด ดูคลิปต่างๆ อ่านบทความดีๆ ที่เพื่อนฝูงต่างแบ่งปันกันในโซเชียลเน็ทเวอร์กต่างๆ ด้วยรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่เปรียบมิได้ และด้วยความที่คิดถึงพระองค์มาก

คนอิตาเลียนก็รู้จักในหลวง รู้ว่าประเทศไทยเรามีกษัตริย์ แต่ไม่ทุกคนที่รู้จักว่า การปกครองประเทศด้วยระบอบประชาธิปไตย โดยมีพระมหากษัตริย์เป็นองค์ประมุขของประเทศไทยนั้น โดยแท้จริงแล้วเป็นอย่างไร บ้างก็เข้าใจอะไรผิดๆ หรือเข้าใจไม่หมด วันนี้ผู้เขียนคงจะไม่กล่าวในเรื่องของการเมืองการปกครอง แต่ตั้งใจจะเล่าถึงปฏิกิริยาของเพื่อนๆและคนรู้จักชาวอิตาเลียนที่ได้มาเห็นภาพในกรอบรูปที่ผู้เขียนติดไว้บนผนังบ้าน กรอบรูปนั้นมีค่าต่อผู้เขียนมาก เมื่อย้ายมาอยู่ประเทศอิตาลี ผูเขียนจึงนำติดตัวมาด้วย นั่นก็คือภาพรับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์ของในหลวง ผู้เขียนมีความโชคดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เข้ามาศึกษาในรั้วของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และเป็นรุ่นสุดท้ายที่ทรงพระราชทานปริญญาบัตรด้วยพระองค์เอง

เพื่อนชาวอิตาเลียนที่ได้เห็นรูปรับพระราชทานปริญญาของผู้เขียน ก่อนอื่นเลยก็มักจะถามว่า “นี่คือรูปอะไรเหรอ” เมื่อผู้เขียนอธิบายว่า นั่นคือรูปพิธีรับปริญญา ที่เธอเห็นในรูป คือพระมหากษัตริย์ของฉัน คิงของฉันไง แน่นอน ทุกคนมีอาการชะงัก และต้องถามกลับกันทุกรายว่า “ห๊า คิงมาให้ปริญญาเองเลยเหรอ” แต่ละคนจะไม่อยากเชื่อ ที่ไม่อยากเชื่อคงไม่ใช่คิดว่า ผู้เขียนกำลังเล่าเรื่องเท็จหรืออย่างไร แต่เพราะมันเป็นอะไรที่เหลือเชื่อ ยากที่จะเชื่อนั่นเอง เมื่อผู้เขียนเล่าว่า พระองค์ทรงพระราชทานปริญญาบัตรให้แก่ผู้จบการศึกษาในหลายๆมหาวิทยาลัยมาเป็นเวลาหลายสิบปีติดต่อกัน ทุกคนก็ต่างตกใจ บ้างก็พูดในทำนองว่า “แล้วทำไมคิงของเธอถึงต้องเป็นคนให้ปริญญาบัตรด้วยล่ะ มันจริงจังมากขนาดนั้นเลยเหรอ” ผู้เขียนได้ทราบมาว่า การรับปริญญาของพวกเขานั้นมักจะมีการฉลองในเชิงหยอกล้อกันเสียมากกว่า ผู้เขียนก็มักจะตอบไปว่า พระมหากษัตริย์ของฉันทรงงานหนักมาก พระองค์ท่านมักจะอยู่ท่ามกลางประชาชน ไปในทุกๆที่ๆยังกันดาร เพื่อช่วยเหลือให้ประชาชนของพระองค์มีชีวิตที่ดีขึ้น ท่านทรงเสียสละพระองค์เองมาก การที่ท่านทรงมาพระราชทานปริญญาบัตรด้วยพระองค์เองนั้นก็เช่นกัน พระองค์ทรงอยากให้บัณฑิตมีความภาคภูมิใจ และตั้งใจที่จะทำประโยชน์เพื่อสังคมเมื่อเรียนจบจากสถาบันต่างๆแล้ว

เป็นเรื่องค่อนข้างยาก (ยากมากเลยล่ะ) ที่จะอธิบายให้เพื่อนชาวอิตาเลียนเข้าใจในสิ่งที่พระองค์ทรงทำ แรกๆตัวผู้เขียนเองก็ออกจะโกรธเล็กน้อยถ้าพวกเขามีสีหน้าแปลกใจ ทำนองว่า มันจำเป็นตรงไหน หรือทำนองว่า โอ้โห มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย แต่แล้วผู้เขียนก็คิดว่า คงจะไม่แปลกหรอก พวกเขาไม่เคยมีกษัติรย์ที่ทำทุกอย่างเพื่อประชาชนอย่างพวกเรา และก็จริงอย่างที่พวกเขาคิด ว่าพระองค์ท่านจำเป็นต้องมาพระราชทานปริญญาบัตรด้วยพระองต์เองด้วยหรือ จริงๆแล้วคงจะไม่จำเป็นหรอก แต่พระองค์ท่านก็ทรงทำมาเป็นระยะเวลาอันยาวนานมาก จะมีกษัตริย์องค์ไหนในโลกนี้อีกที่ทำแบบพระองค์