เล่าสู่กันฟัง จากอิตาลีถึงเมืองไทย

ผู้เขียนกลับมาต่อตามสัญญานะคะ ตอนที่แล้วว่าด้วยพฤติกรรมเด็กวัยรุ่นล้วนๆ คราวนี้ผู้เขียนจะเล่าถึงคนกลุ่มอื่นๆจากการที่ได้ศึกษาผู้คนบนรถประจำทางโดยประสบการณ์ของผู้เขียนเองนะคะ ผู้สุงอายุก็ใช้บริการรถเมล์เยอะเหมือนกันค่ะ เมืองไทยเราส่วนใหญ่ผู้สูงวัยมักจะมีลูกหลานบริการรับส่งด้วยรถยนต์ส่วนตัว แต่ที่นี่ผู้อาวุโสมักจะพึ่งตนเอง อาจจะมีทั้งด้วยความจำเป็นเพราะรูปแบบชีวิตของคนที่นี่มักจะตัวใครตัวมัน และทั้งตัวผู้อาวุโสเองนั้นชอบที่จะเป็นอิสระทำอะไรต่อมิอะไรด้วยตัวเอง จะเรียกแท๊กซี่ไปไหนมาไหนตลอดเหมือนที่กรุงเทพฯก็คงจะไม่ได้ ด้วยราคาที่ไม่ค่อยจะอำนวยเอาเสียเลย และที่อิตาลีนี้ ถึงแม้จะในเมืองใหญ่ๆก็ตาม ก็ไม่ใช่ว่าจะมีรถแท๊กซี่วิ่งไปมาทั่วกรุงให้เรียกใช้ได้ทุกเมื่อนะคะ ต้องโทรไปเรียกถึงจะมารับ จะมีจอดรอผู้โดยสารแค่หน้าสถานีรถไฟ สนามบิน หรือสถานที่ๆคนต้องการใช้บริการแท๊กซี่มากๆเท่านั้นค่ะ

ผู้เขียนเองเคยมีประสบการณ์นึงที่ทำให้ต่อๆไปไม่แน่ใจที่จะลุกให้ผู้สูงอายุนั่งดีหรือไม่ ปรกติแล้วก็เป็นธรรมดาใช่ไหมคะที่คนหนุ่มๆสาวๆอย่างเราๆเห็นเด็กและคนชราปุ๊บ ก็รู้สึกว่าสมควรลุกสละที่นั่งให้โดยสามัญสำนึก แต่ผู้อาวุโสชาวอิตาเลียนจะค่อนข้างกระฉับกระเฉงค่ะ และไม่ค่อยจะยอมรับว่าตนเองเป็นผู้อ่อนแอ หลายครั้งเมื่อมีคนจะลุกให้นั่ง ก็มักจะโดนปฏิเสธว่า “ไม่เป็นไรหนู เดี๋ยวป้าก็ลงแล้ว แค่ป้ายสองป้ายเอง” นอกจากลุงๆป้าๆบางท่านที่เห็นว่ายืนไม่ค่อยจะมั่นคงนัก น่าจะสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง ก็จะขอบใจและลงนั่งด้วยความยินดี แต่ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง ผู้เขียนเห็นคุณป้าท่านนึงขึ้นรถมายืนอยู่ข้างๆที่นั่งผู้เขียนพอดีเลย ผู้เขียนก็เอ่ยปากไปโดยอัตโนมัติว่าจะลุกให้คุณป้านั่ง คุณป้าคนนั้น (อายุน่าจะราวๆ 65-70ปี) เหวี่ยงสายตาใส่พร้อมกับตอบด้วยน้ำเสียงดุๆห้าวๆว่า “ไม่ต้องหรอก ฉันยังแข็งแรงยืนได้ไม่จำเป็นตอ้งนั่ง” เอิ่ม…ผู้เขียนรู้สึกหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่คิดมาก่อนว่าจะโดนคนแก่ดุเนื่องจากความปรารถนาดีที่มีให้เลยค่ะ คนที่นี่อายุ 65 – 70ปีขึ้นไปก็ตาม จะยังรู้สึกว่าตัวเองนั้นยังหนุ่มยังสาว ยังคงเดินเหินไปไหนมาไหนเองได้ดี ผู้หญิงก็จะยังรักสวยรักงามแต่งตัวสวย ใส่เครือ่งประดับ ผู้เขียนเองนอกจากชอบมองสาวๆหุ่นดีมีบุคลิกแล้ว ยังชอบมองคุณป้าทั้งหลายที่แต่งตัวภูมิฐาน แมทช์เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าได้เข้าชุดมาก อยากจะดูไว้เป็นตัวอย่าง อนาคตตัวเองแก่ตัวลงแล้วก็อยากจะดูดีเหมือนคุณป้าเหล่านี้ค่ะ ในด้านนี้ถ้าเปรียบเทียบกับญาติผู้ใหญ่ของผู้เขียนทางเมืองไทยแล้ว ก็จะเห็นความแตกต่างอยู่มากพอสมควรค่ะ เพราะผู้ใหญ่ทางเมืองไทยมักจะเปรยว่าตนเองแก่แล้ว ไม่ค่อยแต่งตัว ไม่กล้าใส่เสื้อผ้าสีสันลวดลายมากเกินไปเนื่องจากคนจะมอง  อย่างไรก็ดีการที่ผู้มีอายุมากพยายามดูแลรักษาตัวเอง และทำกิจกรรมต่างๆทำให้ยืดความเป็นหนุ่มสาวออกไปได้อีกก็เป็นข้อดีนะคะ คนไทยเจเนอเรชั่นใหม่ก็เริ่มที่จะ”ไม่ยอมแก่”กันแล้วเหมือนกันนะคะ ^^

ผู้เขียนไม่อยากให้บทความเยิ่นเย้อเกินไป แล้วจะมาต่อใหม่อีกตอนนะคะ พร้มอทั้งหวังว่าเรื่องราวรอบๆตัวที่ผู้เขียนเล่าจะไม่น่าเบื่อจนเกินไป ถ้าสนใจอย่าลืมติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ